Γράφει ο Νίκος Γκάτσιος

Πριν το Jurassic Park του Steven Spielberg γίνει το παγκόσμιο φαινόμενο που όλοι γνωρίζουμε, το μέλλον του είχε πάρει μια απρόσμενη τροπή. Ο James Cameron, ο δημιουργός πίσω από ορισμένες από τις πιο επιδραστικές sci-fi ταινίες όλων των εποχών, είχε βρεθεί μια ανάσα από το να αποκτήσει τα δικαιώματα του βιβλίου του Michael Crichton.

Αν το σχέδιο είχε προχωρήσει, η εικόνα του Jurassic Park στη συλλογική μνήμη θα ήταν σήμερα τελείως διαφορετική.

Ένα Jurassic Park βγαλμένο από τον κόσμο του τρόμου 

Ο Cameron είχε δηλώσει παλαιότερα πως η δική του προσέγγιση θα έμοιαζε περισσότερο με «Aliens με δεινόσαυρους» παρά με οικογενειακή περιπέτεια. Η ιστορία θα βυθιζόταν βαθιά σε ένα κλίμα αμείλικτης απειλής, βίας και απόλυτου τρόμου, όπου οι χαρακτήρες δεν θα ένιωθαν ασφαλείς ούτε για μια στιγμή.

Σε αυτό το εναλλακτικό όραμα, το πάρκο θα παρουσιαζόταν ως ένα σκοτεινό, αποτυχημένο πείραμα, και ο John Hammond θα αποτελούσε πολύ πιο απειλητική φιγούρα — μακριά από τη σχεδόν πατρική μορφή που γνωρίσαμε στην ταινία του Spielberg.

Η φιλοσοφία πίσω από την ταινία που δεν έγινε 

Η πρόταση του Cameron θα μετέτρεπε το Jurassic Park σε μια πιο ώριμη, φρικιαστική και ανελέητη ταινία, με έντονο ψυχολογικό και σωματικό τρόμο. Το ύφος αυτό, αν και θα γοήτευε ένα πιο απαιτητικό και niche κοινό, θα περιόριζε σημαντικά τις εμπορικές προοπτικές του εγχειρήματος.

Αντίθετα, η εκδοχή του Spielberg κατάφερε να βρει μια μοναδική ισορροπία ανάμεσα στη μαγεία, την επιστημονική φαντασία και την αγωνία — μια συνταγή που εκτόξευσε την ταινία σε θρυλικό status και την μετέτρεψε σε καθοριστικό σημείο της ποπ κουλτούρας.