“Γιάννης Θεοδωράκης “Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε”. Το συγκινητικό ιστορικό ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Θεοδωράκη, αδερφό του Μίκη Θεοδωράκη, των Αντώνη και Στέλιου Διαμαντή. Από 13 Μαρτίου ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον ιστορικό κινηματογράφο τέχνης STUDIO new star art cinema.
Επίσημη Πρεμιέρα Τετάρτη 12 Μαρτίου 19:00 στο STUDIO παρουσία των συντελεστών με ομιλίες και μουσικό πρόγραμμα πριν την προβολή της ταινίας.
Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να δώσει την ιστορική θέση που αρμόζει στην προσωπικότητα του Γιάννη Θεοδωράκη αδελφού του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Στέλιος και ο Αντώνης Διαμαντής, βασικοί συντελεστές του ντοκιμαντέρ, επιχειρούν να σκιαγραφήσουν τον δημοσιογράφο, ποιητή, λογοτέχνη και αυθεντικό αγωνιστή της Δημοκρατίας μέσα από την έρευνα που έχουν κάνει, μέσα από συνεντεύξεις και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν, δούλεψαν, πόνεσαν και αγάπησαν αυτόν το σπουδαίο άνθρωπο.Το ντοκιμαντέρ περιέχει ανέκδοτα ιστορικά γεγονότα και άγνωστα γεγονότα της ζωής του.Τη σχέση του με την οικογένειά του, τους φίλους τους συναγωνιστές του ,την δημοσιογραφία, την ποίηση και τη σχέση του με τον αδελφό του, το συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη.
Trailer New Star
https://www.youtube.com/watch?v=v17EQ6AgvTw
FLICKR με ΑΦΙΣΕΣ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/BANNER
https://www.flickr.com/photos/155666086@N07/albums/72177720323804482/
| Link με τους στίχους των τραγουδιών του
Γιάννης Θεοδωράκης (Στιχουργός) |
https://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=100
Μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Θεοδωράκη
https://mikisguide.gr/melopoiimena-poiimata-tou-gianni-theodoraki/
Πέντε τραγούδια σε ποίηση του Γιάννη Θεοδωράκη
ennepe-moysa giannis theodorakis
Κυκλοφόρησε ξανά η σπάνια ποιητική συλλογή «Λιποτάχτες» (1959) του Γιάννη Θεοδωράκη
Πάνος Καλουδάς,Δημοσιογράφος,Συγγραφέας
“Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Ένα σεμνό, γεμάτο αγάπη, αφιέρωμα, στον μοναδικό Γιάννη Θεοδωράκη. Στον αδελφικό μου φίλο, επί 19 ολόκληρα χρόνια, τον Γιάννη… Παρακολούθησα από κοντά, τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ αυτού, από τη στιγμή που η Άννα το πρότεινε στον Στέλιο. Μέχρι που αυτό έφθασε πια, στους χώρους προβολής του. Βήμα-βήμα. Αγώνας πραγματικός από τον Στέλιο, για τη συγκέντρωση του υλικού. Πήγαμε στην Αρτέμιδα, δύο τρεις φορές για να συναντήσουμε τον Δημήτρη Σαπρανίδη. Το έταιρο σκέλος της παρέας, τότε, που ζούσε ο Γιάννης. Αθήνα- Χανιά- Αθήνα, ξανά Χανιά ο Στέλιος, σε έναν Μαραθώνιο συγκέντρωσης υλικού. Και ο αγώνας με τον Αντώνη, στο στήσιμο, στη σκηνοθεσία, στην επιμέλεια του μοντάζ… Και στην οδύνη της αναγκαστικής επιλογής. Οδύνη ναι, γιατί όλοι όσοι μιλήσαμε για τον Γιάννη, είπαμε λίγα, ελάχιστα, από όλα αυτά που η ψυχή, με βία ψέκαζε στα χείλη. Στιγμές αμέτρητες, στιγμές μεγαλείου, με χρώμα, με εικόνες, με πνευματική Ανάταση, το κάθε δευτερόλεπτο τότε, πλαι στον Γιάννη. Και τι να πρωτοκρατήσεις στο μοντάζ, για να μην πλατιάσει το έργο, να μην χάσει τον ρυθμό της ροής του; Τι να κρατήσεις και τι αναγκαστικά να αφήσεις απ έξω; Για να μην βγει… 80 ώρες το ντοκιμαντέρ… Τόσοι και τόσοι είχανε να πούνε κάτι για τον Γιάννη. Μια στιγμή τους με εκείνον, μια εμπειρία. Εγώ από όσα είπα μείναμε απ έξω τα 2,5/3 Όμως τον καταλαβαίνω απόλυτα τον Αντώνη. 45 χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά. Ναι τόσα είμαι στον χώρο, απόλυτα ενεργός. Σαράντα πέντε χρόνια, την έκανα αυτή τη σκληρή επιλογή, στη δημόσια τηλεόραση, στην ΕΡΤ και τα λίγα τελευταία χρόνια σε άλλο τηλεοπτικό μέσο. Γνώριζα από πρώτο χέρι, τη δυσκολία που θα αντιμετώπιζε ο Αντώνης, στην αξιολόγηση και επιλογή του υλικού. Όταν είδα το αφιέρωμα ολοκληρωμένο, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ο Γιάννης για μένα, δεν ήταν απλά φίλος. Ήταν αδελφός. Αδελφός πραγματικός. Σε μια εγχείριση που έκανα, στα τέλη του 1980 και χρειάστηκα αίμα, μου έδωσε εκείνος. Κάλυψε εκείνος όλη την ποσότητα. Κι όχι μόνο αυτό… Πόσα και πόσα δεν μου έφερε ξανά μπροστά μου, το ντοκιμαντέρ των φίλων μου, των αδελφών Διαμάντη. Χίλια μπράβο και στους δύο. Άψογη δουλειά. Τους ευχαριστώ. Υποκλίνομαι.”
Σεμίνα Διγενή
Βουλευτής ΚΚΕ
“Συγκίνηση, νοσταλγία κι ανατριχίλα!
Ο Γιάννης Θεοδωράκης βρήκε πάλι τον τρόπο να ενώσει τους παλιούς του φίλους. Μουσικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί, σκηνοθέτες, εκδότες, πολιτικοί, όλοι ήμασταν εκεί στη χθεσινή πρώτη προβολή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ των Αντώνη και Στέλιου Διαμαντή, με τίτλο Γιάννης Θεοδωράκης: “Ναι.. μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε».
Η προβολή συνδιοργανώθηκε από την ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ και τις Εκδόσεις Μετρονόμος.
Μια ανεξάρτητη παραγωγή, που έγινε με γνώση, μεράκι, ευαισθησία, με σκοπό τη διατήρηση της μνήμης και την παρουσίαση της αληθινής ιστορίας ενός σπάνιου και αγαπημένου ανθρώπου.
Στη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, αισθάνθηκα πολλές φορές την φωτεινή παρουσία του αξέχαστου Γιάννη Θεοδωράκη, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα. Έτσι κι αλλιώς πάντα ήταν παρών όταν τον χρειαζόμασταν.
Και τώρα τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ. Γι αυτό κι ευχαριστούμε από καρδιάς, τους δημιουργούς της ταινίας, που ξεδίπλωσαν την πορεία ενός μεγάλου, γενναίου, αλλά και ταπεινού ποιητή και δημοσιογράφου, με απίστευτο σεβασμό, ακρίβεια, τρυφερότητα, αισθαντικότητα και βαθειά αγάπη.”
Μανώλης Συντυχάκης
Βουλευτής ΚΚΕ Ηρακλείου Κρήτης
“Συγχαρητήρια στα δύο αδέλφια Αντώνη και Στέλιο, βασικούς συντελεστές του Ντοκιμαντέρ. Δύο αδέλφια ταλαντούχα, με πλούσια δράση στον τομέα της τέχνης και του πολιτισμού, χωρίς να υπολείπονται της εξίσου πλούσιας κοινωνικής και συνδικαλιστικής δράσης.
Η επιλογή τους, για αυτό το Ντοκιμαντέρ, με αυτό το περιεχόμενο, για τον Γιάννη Θεοδωράκη και με αυτόν τον τίτλο “Ναι… μπορούμε πάλι να ελπίζουμε” και γενικά η μέχρι τώρα παρουσία τους στα κοινωνικά δρώμενα, δεν είναι τυχαία. Δείχνει ότι πρόκειται για ανθρώπους υψηλής αισθητικής. Στρατευμένοι στην τέχνη που υπηρετεί τον άνθρωπο, τις αξίες του, την ταξική αντίληψη των πραγμάτων.
Ο Πικάσο, είχε πει για την Τέχνη ότι “είναι ένα όπλο…. Δεν διακοσμεί, ανατρέπει”. Η πραγματική ελευθερία στην τέχνη είναι η στράτευση στο πλευρό των δυνάμεων που προσπαθούν να ανοίξουν το δρόμο στο μέλλον, στο πλευρό του λαού. Μέσα από το έργο του ένας καλλιτέχνης οφείλει να περνάει ιδέες και μηνύματα που έχουν πολιτική και κοινωνική χροιά, να παίρνει θέση για τα γεγονότα, να καταδικάζει, να επικρίνει, να στηρίζει, να έχει φανερή και ξεκάθαρη άποψη, να αφυπνίζει.
Τα δύο αδέλφια εκφράζουν και εκφράζονται μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους βιώματα. Γονείς με καταγωγή από πόντο και Πειραιά με δράση στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες παλεύοντας με προσωπικό τους κόστος για το δίκιο του λαού μας. Η οικογένειά τους, άλλα συγγενικά τους πρόσωπα φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν. Από την πλευρά της μητέρας του, συγγενείς ήταν ενταγμένοι στον ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.[…]
“Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε”, αυτό είναι το μήνυμα που περνάει το ντοκιμαντέρ και πολύ εύστοχα τα δύο αδέλφια Διαμαντή επέλεξαν ως τίτλο, δανεισμένη φράση, από το τελευταίο του άρθρο του ίδιου του Γιάννη Θεοδωράκη στον “Ριζοσπάστη” το Νοέμβρη του 1996, με αφορμή το βιβλίο του Βασίλη Αποστολόπουλου “Το χρονικό μιας εποποιίας. Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη”. Ο Γιάννης Θεοδωράκης εμπνευσμένος απ’ αυτό, έγραψε μεταξύ άλλων: “Οι στάχτες σκορπίζονται. Το ηφαίστειο αχνοφαίνεται πάλι στο βάθος του μέλλοντος. Ναι… μπορούμε πάλι να ελπίζουμε”.
“Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε” γιατί το φως της ελπίδας για τη νέα κοινωνία της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει άσβεστο ζωντανό, επίκαιρο. Όχι με την έννοια της νοσταλγίας, της γραφικότητας αλλά ως αναγκαιότητα, υπενθυμίζοντας το ποίημα του Βάρναλη, οδηγό για την πραγματική λύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της σύγχρονης δουλείας.
“Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής… !» […].
—
Official Site New Star Art Cinema
https://www.newstarartcinema.gr/
