Ήταν 12 Ιουνίου 1987 όταν, στην καρδιά της ζούγκλας της Κεντρικής Αμερικής, το κυνήγι άρχισε. Το Predator, σκηνοθετημένο από τον Τζον ΜακΤιέρναν, έκανε την πρεμιέρα του και, δεκαετίες μετά, παραμένει μία από τις πιο απολαυστικές ταινίες δράσης. Με έναν μοναδικό συνδυασμό χαρακτήρων, χιούμορ, τρομακτικών σκηνών και αξέχαστων ατάκων, η ταινία συνεχίζει να κρατάει την αίγλη της.
Η έμπνευση για την ιδέα
Μία αστική μυθολογία λέει πως η ιδέα για την ταινία προέκυψε από ένα αστείο που κυκλοφορούσε μετά το Ρόκι 4. Όταν ο Σταλόνε νίκησε τον Ντράγκο, κάποιοι ανέφεραν ότι στην επόμενη ταινία ο Ρόκι θα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν εξωγήινο. Οι Τζιμ και Τζον Τόμας άκουσαν το αστείο και αποφάσισαν να γράψουν ένα σενάριο, το οποίο κατέληξε στην τελική ιστορία του Predator. Η 20th Century Fox άρπαξε την ευκαιρία και ανέθεσε το σενάριο στον παραγωγό Τζόελ Σίλβερ, ο οποίος το βρήκε πολλά υποσχόμενο.
Η οργάνωση των γυρισμάτων
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν κυρίως στην ζούγκλα του Μέξικο. Η παραγωγή αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες λόγω των εξαιρετικά ζεστών και υγρών συνθηκών. Η ομάδα έπρεπε να προσαρμοστεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως η συχνή παρουσία επικίνδυνων ζώων, εντόμων και τροπικών ασθένειων. Η χρήση της ζούγκλας ως τοπίο ήταν καθοριστική για τη δημιουργία του κλίματος έντασης και απομόνωσης. Ο McTiernan έδωσε μεγάλη έμφαση στις φυσικές συνθήκες, κάτι που διαμόρφωσε την ατμόσφαιρα της ταινίας.
Αλλαγές στην εικόνα του Predator
Αρχικά, το σχέδιο του Predator δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε. Όταν οι βασικοί συντελεστές είδαν το πρώτο σχέδιο του εξωγήινου, το θεώρησαν γελοίο. Το κεφάλι του ήταν αστείο και τα πόδια του δεν θα μπορούσαν να κινηθούν στη λασπωμένη ζούγκλα. Τελικά, ο σκηνοθέτης στράφηκε στον Σταν Γουίνστον, ο οποίος δημιούργησε την πιο τρομακτική εκδοχή του Predator.
Η ιστορία με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ
Ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ ήταν αρχικά επιλεγμένος για τον ρόλο του Predator. Όμως, όταν είδε το κοστούμι και συνειδητοποίησε ότι θα έπρεπε να το φορά μεσα στη ζέστη, αποφάσισε να αποχωρήσει. Το κοστούμι ήταν τόσο άβολο και ζεστό, που ο Βαν Νταμ απογοητεύθηκε και τελικά εγκατέλειψε τη θέση του. Στη θέση του ήρθε ο Κέβιν Πίτερ Χολ, που κατάφερε να ενσαρκώσει τον κυνηγό με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Ο Κέβιν Πίτερ Χολ
Μετά την αποχώρηση του Βαν Νταμ, τον ρόλο του Predator ανέλαβε ο Κέβιν Πίτερ Χολ, ένας ηθοποιός ύψους 2,20 μέτρων. Ο Χολ εντυπωσίασε όχι μόνο με το μέγεθός του, αλλά και με τις εξαιρετικές κινήσεις του και την ικανότητά του να φορέσει την τρομακτική στολή. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ο Χολ δεν παραπονιόταν ποτέ και ήταν γνωστός για την επαγγελματική του στάση, κάτι που βοήθησε στην επιτυχία της ταινίας.
Η Εφεύρεση της Αόρατης Τεχνολογίας του Predator
Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του Predator είναι η ικανότητά του να γίνεται αόρατος, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία “cloaking”. Αυτό το εφέ ήταν επαναστατικό για την εποχή, και οι τεχνικοί χρησιμοποίησαν μια ειδική τεχνική που απαιτούσε την τοποθέτηση της κάμερας σε ειδικά διαμορφωμένα μηχανήματα και την επεξεργασία του φιλμ στην επεξεργασία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα “θραύσμα” αόρατου εφέ που εντυπωσίασε τους θεατές.
Οι Ερμηνείες και οι Ηθοποιοί
Η ταινία διαθέτει ένα εξαιρετικό cast, με Arnold Schwarzenegger να παίζει τον κεντρικό ρόλο του Dutch, του αρχηγού της ομάδας. Η χημεία μεταξύ των ηθοποιών, όπως ο Carl Weathers, ο Jesse Ventura και ο Bill Duke, ήταν καθοριστική για το στυλ της ταινίας, με την ένταση και τις ατάκες να προσφέρουν αυθεντικότητα στους χαρακτήρες.
Η Μουσική και η Ατμόσφαιρα
Η μουσική της ταινίας, γραμμένη από τον Alan Silvestri, ενισχύει την ένταση και το δράμα. Η μελωδία είναι εμβληματική και έχει γίνει συνώνυμη με τις σκηνές δράσης και έντασης της ταινίας. Τα ηχητικά εφέ, όπως ο ήχος του Predator και οι πυροβολισμοί, προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση του κινδύνου.
Η κληρονομιά του Predator
Το Predator ήταν αρχικά μία ταινία δράσης με μικρές προσδοκίες. Ωστόσο, κατάφερε να ξεπεράσει τις αρχικές αρνητικές κριτικές και έγινε ένα από τα πιο εμβληματικά φιλμ της επιστημονικής φαντασίας και δράσης. Παρά τις συνεχείς συνέχειες και παραλλαγές, καμία ταινία δεν κατάφερε να φτάσει το επίπεδο της πρώτης, η οποία έμεινε στην ιστορία για τους χαρακτήρες της, τις ατάκες και την αγωνία που προκαλεί.
