Η ταινία “Rambo: First Blood ” αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά έργα δράσης του Χόλιγουντ, ενώ ταυτόχρονα εισήγαγε το κοινό σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες: τον Τζον Ράμπο. Ας δούμε πώς υλοποιήθηκε αυτό το φιλμ, από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την ολοκλήρωσή του.

Η προέλευση του σεναρίου

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα First Blood του Ντέιβιντ Μόρελ, που εκδόθηκε το 1972. Στο βιβλίο, ο Τζον Ράμπο, ένας βετεράνος του Βιετνάμ, συγκρούεται με έναν σερίφη μικρής πόλης, με το έργο να πραγματεύεται θέματα όπως το τραύμα του πολέμου και η μεταχείριση των βετεράνων στις ΗΠΑ. Το μυθιστόρημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία, και αρκετά στούντιο ενδιαφέρθηκαν να το μεταφέρουν στον κινηματογράφο.

Η διαδικασία διασκευής κράτησε περίπου 10 χρόνια. Στην αρχή, διάφοροι σεναριογράφοι ανέλαβαν να μετατρέψουν το βιβλίο σε σενάριο, με πολλές αποτυχημένες προσπάθειες. Το αρχικό υλικό θεωρούνταν “πολύ βίαιο” ή “πολύ απαισιόδοξο” για να γίνει ταινία. Εντέλει, το σενάριο πήρε μορφή χάρη στους Μάικλ Κόζολ και Γουίλιαμ Σάκχιλ, που κατάφεραν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη δράση και το κοινωνικό μήνυμα.

Η επιλογή του πρωταγωνιστή

Η επιλογή του ηθοποιού για τον ρόλο του Τζον Ράμπο ήταν κρίσιμη. Αρχικά, οι παραγωγοί πρότειναν ονόματα όπως ο Αλ Πατσίνο και ο Ντάστιν Χόφμαν. Όλοι, όμως, αρνήθηκαν είτε λόγω της θεματολογίας είτε επειδή δεν ταίριαζαν με τον χαρακτήρα.

Ο Σιλβέστερ Σταλόνε επελέγη τελικά, χάρη στην επιτυχία του με τις ταινίες Rocky. Αν και ο Σταλόνε δεν ήταν αρχική επιλογή, ενσάρκωσε με πάθος τον χαρακτήρα του Ράμπο, φέρνοντας έναν συνδυασμό σκληρότητας, τραγικότητας και ευαισθησίας.

Η σκηνοθεσία

Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Τεντ Κότσεφ, έναν Καναδό σκηνοθέτη με εμπειρία σε ταινίες δράματος. Ο Κότσεφ προσπάθησε να δώσει μια ρεαλιστική αίσθηση στην ταινία, εστιάζοντας τόσο στις σκηνές δράσης όσο και στη συναισθηματική πλευρά του χαρακτήρα. Ο ίδιος δήλωσε ότι ήθελε να δείξει πώς η κοινωνία απογοήτευσε τους βετεράνους πολέμου, αφήνοντάς τους να παλεύουν με τις εσωτερικές τους συγκρούσεις.

Τοποθεσίες γυρισμάτων

Τα γυρίσματα έγιναν σχεδόν εξ ολοκλήρου στον Καναδά, με τη μικρή πόλη Χόουπ (Hope), στη Βρετανική Κολομβία, να αποτελεί το κύριο σκηνικό. Αυτή η επιλογή έγινε επειδή η πόλη παρείχε το απομονωμένο, ημι-άγριο περιβάλλον που χρειαζόταν για την ιστορία. Ορισμένες βασικές τοποθεσίες ήταν:

• Ο κεντρικός δρόμος της πόλης Χόουπ: Εκεί γυρίστηκε η σκηνή της αρχικής αντιπαράθεσης του Ράμπο με τον Σερίφη Τίζλ.
• Η γέφυρα πάνω από τον ποταμό Κόκουιταλαμ: Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία της ταινίας.
• Το δάσος γύρω από την πόλη: Εκεί διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της καταδίωξης του Ράμπο από τους άνδρες του νόμου.

Σήμερα, η πόλη Χόουπ διατηρεί την κληρονομιά της ταινίας, προσφέροντας τουριστικές ξεναγήσεις στις τοποθεσίες των γυρισμάτων.

Αντίξοες συνθήκες

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1981, κάτι που έκανε το περιβάλλον ιδιαίτερα απαιτητικό. Οι θερμοκρασίες ήταν χαμηλές, με το κρύο και τη βροχή να δυσκολεύουν τη δουλειά τόσο του συνεργείου όσο και των ηθοποιών. Ο ίδιος ο Σταλόνε ανέφερε σε συνεντεύξεις του ότι σε πολλές σκηνές αναγκαζόταν να υποφέρει από το κρύο, ιδίως κατά τη διάρκεια της διαμονής του Ράμπο στο δάσος.

Επικίνδυνες σκηνές

Μια από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας είναι η πτώση του Ράμπο από έναν γκρεμό, όταν προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες του. Αν και συνήθως τέτοιες σκηνές γυρίζονται με κασκαντέρ, ο Σταλόνε επέμεινε να την εκτελέσει ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της πτώσης, τραυματίστηκε πραγματικά στο πλευρό του, κάτι που τον ανάγκασε να δουλέψει υπό δύσκολες συνθήκες για το υπόλοιπο των γυρισμάτων.

Μια άλλη επικίνδυνη σκηνή ήταν αυτή όπου ο Ράμπο πέφτει σε ένα ορμητικό ποτάμι. Η δύναμη του νερού ήταν μεγαλύτερη από ό,τι αναμενόταν, καθιστώντας τη σκηνή πιο ριψοκίνδυνη για τον Σταλόνε.

Η σκηνή με το ράψιμο των πληγών

Μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της ταινίας είναι όταν ο Ράμπο ράβει μόνος του την πληγή στον ώμο του. Η σκηνή γυρίστηκε με απόλυτο ρεαλισμό, χρησιμοποιώντας μια προσθετική για την πληγή και αληθινές βελόνες για να δώσει αυθεντικότητα. Ο Σταλόνε την ερμήνευσε με τρομερή πειστικότητα, κάτι που έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι ραβόταν πραγματικά.

Αυτοσχεδιασμοί από τον Σταλόνε

Ο Σταλόνε, γνωστός για την εμπλοκή του στη διαμόρφωση των ταινιών του, έκανε αρκετούς αυτοσχεδιασμούς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Για παράδειγμα:

• Το μονόλογο του Ράμπο στο τέλος της ταινίας, όπου εκφράζει την αγωνία και την απογοήτευσή του για τη μεταχείριση των βετεράνων, ήταν εν μέρει αυτοσχεδιαστικός.
• Πολλές από τις αμυντικές στρατηγικές που χρησιμοποιεί ο Ράμπο στο δάσος σχεδιάστηκαν από τον Σταλόνε την ώρα των γυρισμάτων.

 Τεχνικές προκλήσεις

Η καταδίωξη στο δάσος απαιτούσε καινοτόμες λύσεις από την ομάδα παραγωγής. Οι κινηματογραφιστές χρησιμοποίησαν γερανούς και φορητές κάμερες για να αποτυπώσουν την κίνηση και την αίσθηση του κυνηγητού. Αυτός ο δυναμικός τρόπος κινηματογράφησης βοήθησε στη δημιουργία της έντασης που χαρακτηρίζει την ταινία.

Το αρχικό τέλος της ταινίας

Αξιοσημείωτο είναι ότι το αρχικό τέλος της ταινίας ήταν διαφορετικό. Στο πρωτότυπο σενάριο, ο Ράμπο αυτοκτονεί, κάτι που ευθυγραμμιζόταν περισσότερο με το μυθιστόρημα. Ωστόσο, μετά από δοκιμαστικές προβολές, αποφασίστηκε να αλλάξει το φινάλε, δίνοντας στον ήρωα μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή, κάτι που επέτρεψε και τη δημιουργία των συνεχειών.