Γράφει η Μαρία Τσιμπογιάννη

Η Λενού μας ξεναγεί στην ναπολιτάνικη παιδική ζωή της όπου συναντά ένα παράξενο κορίτσι τη Λίλα. Αυτό το περίεργο κορίτσι είναι σκληρό και πανέξυπνο. Αυτή η ιδιαιτερότητα κάνει την Λενού να την θεωρήσει φίλη της και όλη της η σχολική πορεία να εξαρτάται από τη βοήθεια της Λίλα. Τα χρόνια αρκετά δύσκολα και τα κορίτσια δεν ολοκληρώνουν όλα το σχολείο. Η Λενού προχωράει ενώ η Λίλα μένει πίσω. Βυθίζεται πότε πότε στην σχολική βιβλιοθήκη ενώ παράλληλα πλέον εργάζεται στο παπουτσάδικο του μπαμπά της. Ωστόσο η εφηβεία της μάλλον απαιτεί μια πρόωρη ενηλικίωση.

Ο κόσμος της ναπολιτάνικης συνοικίας παρουσιάζεται σε μια αρκετά επίπεδη λεπρομερής περιγραφή χωρίς λεξιλογικές φιοριτούρες. Το λεξιλόγιο και το ύφος είναι τόσο απλό όσο και μια παιδική περιγραφή η οποία φαίνεται να συνάδει με την ηλικία των πρωταγωνιστριών το οποίο πρέπει να πραγματοποιείται εσκεμμένα από την συγγραφέα. Βέβαια, αυτό καθιστά και την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου αργή και κουραστική, κατά την προσωπική μου άποψη καθώς ολόκληρες παράγραφοι εξαντλούνται στην περιγραφή ενός αντικειμένου ή τρόπου προδέγγισης από τις ηρωίδες.

Επίσης, η βαναυσότητα των ανθρώπων και η πατριαρχική συνείδηση της ναπολιτάνικης ιδιοσυγκρασίας περιγράφονται συχνά και σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό, θεωρώ είναι και από τα αδύναμα στοιχεία του βιβλίου.